با هم ، این فرم ها نوعی از روش تحقیق تحقیق را تشکیل می دهند ، که توسعه اشیاء را تضمین می کند. [1 ، ص. 469]
فلسفه مدرن به عنوان پایه روش شناختی دانش پزشکی عمل می کند ، که به منظور ترکیب تحقیقات خصوصی خصوصی و به کارگیری سیستماتیک آنها برای مطالعه یک سیستم زندگی کیفی منحصر به فرد - یک فرد - طراحی شده است. روش دیالکتیک ، که یک رویکرد جامع و منظم را در مورد مسائل بیماری ، معالجه ، پیشگیری و دوره توانبخشی آن ارائه می دهد ، در کار یک پزشک مدرن ظاهر می شود. هدف اصلی فلسفه پزشکی آموزش دانش آموزان ، پزشکان ، اعمال دیالکتیک برای تجزیه و تحلیل علوم طبیعی خاص و عوامل بالینی و سپس حرکت از دانش به توانایی استفاده از دیالکتیک در عمل است [3].
فلسفه پزشکی و داروسازی منبع و مبنای شکل گیری تفکر سیستمی پزشکان و داروسازان ، گسترش جهان بینی آنها است که به آنها امکان می دهد تا به سرعت و دقیق تر وضعیت پیچیده پزشکی را مرور کنند. این فرایند فکر متخصصانی که بیماری را تشخیص می دهند و سپس روش ها و روش های درمانی را تعیین می کنند ، تفکر بالینی نامیده می شود. این بود که به هدف اصلی فلسفه پزشکی و داروسازی تبدیل شد. تفکر بالینی پزشک ، در اصل ، ریشه در جلوه های خاصی از تجربه عملی وی دارد و براساس این مشخصات ، آنها را تركیب می كند و به حداقل می رسد. ایده ای از فرآیندهای معمولی ذاتی در بیماری های مختلف را شکل می دهد ، و در نتیجه مفهومی انتزاعی از بیماری به وجود می آورد زیرا کلیت لزوماً در هر شکلی از این بیماری وجود دارد و جوهر را تشکیل می دهد. [1 ، ص. 424]
مبانی فلسفی پزشکی بالینی "فلسفه درمانی" است - نظریه تشخیص ، معالجه ، توانبخشی و غیره که مطابق با درک ذات انسان به عنوان یک موجود روانی - زیستی و اجتماعی ساخته شده است. نظریه فلسفی ارزشها ، پایه و اساس فلسفی اخلاق پزشکی ، دنتولوژی ، عمل بالینی را تشکیل می دهد. [3]
پزشکی مدرن ، که نمایانگر یک سیستم پیچیده از رشته ها است ، خود در تقاطع علوم طبیعی ، فنی ، انسانی و فلسفی شکل می گیرد. این بدان معناست که هدف اولیه پزشکی حوزه های اجتماعی - زیست شناختی ، فلسفی ، اخلاقی ، اخلاقی و اخلاقی زندگی انسان است. [7]
امروزه می توان از نفوذ شدید روشهای طب سنتی شرق به عمل پزشکی مدرن غربی خبر داد. با این وجود ، تفاوتهای بسیار متضادی در مبانی عمیق نظری و فلسفی پزشکی در غرب و شرق وجود دارد. اختلافات به حدی قابل توجه است که می توانیم درباره دو پارادایم مستقل پزشکی - غربی و شرقی - صحبت کنیم که در زمینه های فرهنگی و تاریخی جداگانه و تحت تأثیر بسترهای مختلف فلسفی شکل گرفت. مقایسه این دو پارادایم مهم است ، اما تاکنون به طور کامل مسئله تئوری حل نشده است.
در غرب ، غالب رویکردهای تحلیلی ، مطالعه مورفولوژی یک ارگانیسم تا مولکولها ، تمرکز بر فیزیکی بودن فرد در انحراف از معنویت خود ، تمرکز بر بیماری است. در شرق غالب سنتز است ، دیدگاه انسان به عنوان میکروسکوپ ، ترکیبی از ذهنی و جسمی ، طبیعت پیشگیرانه دارو و تأکید بر سلامتی.
توجه بیشتر به طب سنتی شرقی در غرب مطابقت با روندهای نوظهور به سمت بازگشت به طب غربی یک تصویر جامع از شخص به عنوان یک شیء درمانی ، با در نظر گرفتن چنین عامل اساسی حفظ سلامتی به عنوان هماهنگی در روابط با محیط زیست است [2 ، ص. 9]
پیشرفت پزشکی جنبه سایه ای دارد.
جایگزینی تفکر بالینی با فاکتولوژی مطالب آزمایشگاهی و ابزاری به عنوان یک بیماری پزشکی ("تکنیسم") در ابتدای نیمه دوم قرن گذشته I.V به روشنی مشخص شد. دیویدوفسکی [4 ، ص. 421].
رایانه سازی فرآیند شناخت ، معرفی فن آوری های جدید تشخیصی و درمانی ، رهایی فلسفه روسی از دیالکتیک و ماتریالیسم ، وارونگی پزشک به یک اپراتور و تکنیک دستگاههای تشخیصی که خواندن نتایج مطالعات سخت افزاری بدن انسان هستند ، به ما اجازه نمی دهد آن را به عنوان یک وحدت بیولوژیکی با یک رابطه عملکردی نزدیک بین سیستم ها و ارگانها درک کنیم. در حقیقت ، پزشکی رویکرد ارگانوکالیستی به آسیب شناسی را بهبود بخشیده است [4 ، ص 433].
علاوه بر این ، حتی یک ایدئولوژی سوسیالیستی با درک جزم گرایانه خود از دیالکتیک و ماتریالیسم ، مسیری را برای پیشرفت بیشتر نظریه پزشکی مسدود می کند. او پزشکی را به سمت مثبت گرایی و عمل گرایی ، به عقل سلیم و سودآوری تغییر داد. بنابراین پارادایم پزشکی دوره اتحاد جماهیر شوروی شکل گرفت ، از ایده های تعمیم یافته زیست شناسی و علوم طبیعی جدا شد و بر تفکر یک جانبه ، انسان شناسی ، عقلی ساخته شد [4 ، ص. 434].
ترکیبی از این عوامل در پزشکی بالینی ، نادیده گرفتن جنبه های فلسفی و زیست شناختی شناخت بود. در حالت بحران
پزشکی ,فلسفی ,بالینی ,بیماری ,فلسفه ,تفکر ,تفکر بالینی ,علوم طبیعی ,فلسفه پزشکی ,زیست شناختی ,زیست شناسی ,اصلی فلسفه پزشکی منبع
درباره این سایت